Gewoon Dries
@: What's so civil about war an
yway?
- 84.87.3.38
(--)
|
|
Gepost op 13-12-2006 om 11:20 |
| |
‘Van het concert des levens…’
Donderdagavond net na zessen. De vrouw is de piepers nog aan het jassen. 'Het was druk op de markt', mompelt ze. 'En toen kwam ook die loodgieter nog eens zo laat aanzetten.' Ach ja, ik kan het er moeilijk kwalijk nemen. Doorgaans staat de warme hap stipt op tijd op tafel en ik ben al lang blij dat nu eindelijk de afvoer in de badkamer gerepareerd is. Het moet een flink klus voor die loodgieter zijn geweest. Toen ik de voordeur openzwaaide kwam hij net met zweet op het voorhoofd en een open overall de slaapkamer uitgelopen. Ik wist niet eens dat die leidingen daar ook liepen. Ik trek de koelkast open. 'Wat eten we schat?', zeg ik met een jovialiteit die net iets te opzichtig mijn hongerirritatie moet overstemmen. 'Hachee met bieten en frieten'. Verdomme nog maar één pilsje in de groentela. Ik draai me om het haar eens goed onder de neus te wrijven. Maar de rug van mijn rechterhand stokt vijf centimeter voor haar linkeroor. Haar ijverig opgetrokken schouders en gefixeerde blik op de Eigenheimers kussen een gevoel van mededogen in me wakker. Ik laat me in mijn stoel zakken, open het bierflesje en zap de tv aan. Een rondje langs de kanalen later weet ik wat ik eigenlijk al lang wist. Geen reet op de buis. Kiezen tussen een commerciële kooknicht die de indruk wekt dezelfde Calvé-mayonaise die hij zo opzichtig aanprijst 's avonds met een even grote glimlach tussen zijn geschoren billen te smeren en Catherine Keyl die zo hard om haar eigen koddige opmerkingen lacht dat haar gast, een bejaarde man met pleinvrees, zich uit gêne de handen voor de ogen slaat. Ik kies voor mijn laatste restje mannelijke waardigheid, sta op, gris mijn jas van de skaileren bank en loop naar de gang. 'Waar ga je heen?', roept ze zonder zich om te draaien. 'Voetbal kijken'.
Één voordeel van ons bedompte appartement in het troosteloze Buitenveldert is dat mijn club AFC om de hoek ligt. Het geeft me elk weekend weer een excuus om de huiselijke sores tijdelijk te verlaten. Ook doordeweeks ga ik er geregeld bij trainingen van de selectie kijken. Maar tot mijn teleurstelling zijn de velden vandaag leeg. De aanhoudende decemberneerslag heeft zelfs het kunstgrasveld in een merengebied omgetoverd waar een Finse forelvisser zich senang in zou voelen. De aanhoudende stortregen begint nu ook door mijn parka te sijpelen. Vol zelfmedelijden zoek ik beschutting bij het nabijgelegen Universitaire Sport Centrum. Nu ik er toch ben bestel ik gelijk maar een vaasje en een broodje bal en besluit in zaal 4 te gaan kijken wat die studenten van mijn belastingcenten allemaal uitvreten.
De tribune is uitgestorven als een Pacifisch eiland na een bovengrondse kernproef. Er staat net een zaalvoetbalwedstrijd op het punt van beginnen. Het ene team is in het citroengeel uitgedost, het andere in het luchtblauw. Atleten kan je ze niet noemen. Plomp en houterig wordt de bal in een hemeltergend langzaam tempo rondgespeeld. De meest slungelige van het stel, die naar de naam Sjors lijkt te luisteren, grossiert in tikkies breed en blikken van onbegrip richting zijn medespelers als hij de bal weer eens op clowneske wijze over de zijlijn struikelt. Een ongeïnspireerde linkspoot weet er een paar frommelgoaltjes in te werken die met een misplaatste guitigheid door zijn teamgenoten worden gevierd. Zijn ietwat corpulente teammaat kijkt bij deze doelpunten echter obstinaat de andere kant op en weigert theatraal de doelpuntenmaker te feliciteren. De keeper van de blauwen heeft het op zijn heupen. Hij dribbelt keer op keer onbehouwen over de middellijn om daar aangekomen een parodie op een afstandschot af te leveren. Zijn teammaat, met het uiterlijk van een ondervoede Engelse kostschooljongen, heeft blijkbaar last van onverwerkte frustraties. Na de betekenisloze intikkers die hij op zijn naam zet, trekt hij consequent zijn shirt uit en maakt hij obscene gebaren richting de lege tribune. Ik verslik me bijna in mijn broodje bij de aanblik van dit kolderieke schouwspel. Het blauwe team wordt gecompleteerd door een prototype havenarbeider die zich met de steekwoorden verdwaald en onbeholpen prima laat karakteriseren. Na twee keer twintig minuten afzichtelijk voetbal gaat de laatste zoemer en besluiten de spelers met een zweterige handdruk de wedstrijd. Hoofdschuddend verlaat ik het zweterige sportcentrum. De gehaktbal begint langzaam terug omhoog te kruipen terwijl ik gedesillusioneerd naar huis loop.
Thuisgekomen staat alleen het licht in de keuken aan. Ik trek mijn schoenen uit en loop naar binnen. De tafel is voor één persoon gedekt. Op het bord ligt een brief. ‘De friet is koud. Net als ons huwelijk. Als je me zoekt zit ik bij Jos (de loodgieter). M.’ Met een doffe dreun laat ik mijn voorhoofd op de keukentafel vallen tussen de pan bieten en de pot mayonaise. Calvé mayonaise! Mijn maag krimpt samen. Ik strompel naar de badkamer waar ik net op tijd aankom om de wasbak met een oerschreeuw vol te kotsen. Een reeks peristaltische spasmes later kijk ik op en zie mijn rood aangelopen verfomfaaide gezicht in de spiegel. Ik voel dikke druppels op mijn voeten druipen. Ik kijk naar beneden. Godverdomme, die klootzak heeft de afvoer helemaal niet gerepareerd!
|
|
|
