Never stop exploring... Na een tijdje Manhattan, wilde we is een keer wat anders zien. Boston, de plaats waar de onafhankleijkheidsverklaring is getekend. We waren erg benieuwd... 21/05/2004 18.00 Thea Party Weekend! Bepakt en bezakt liepen we de trappen af en het kantoor uit van The Ad Store, op naar Chinatown. Hier hadden we afgesproken met Tom (loopt ook stage in NY) en namen wij de bus van het chinese bedrijfje Lucky Star, ongelofelijk voor $20,- hadden wij een round trip naar Boston! Vanwege deze prijs was ik erg benieuwd wat we voorgeschoteld zouden krijgen. Onderweg naar Chinatown sloeg mn gedachte al op hol over een bijna uitelkaar vallende bus en schreeuwende Chinesen die hun kinderen en kippen in bedwang proberen te houden. "Make line, keep in line" was waarschijnlijk; Hallo, kan ik je helpen, in het Chinees Amerikaans. Want dit zei het mannetje van de busmaatschappij wel erg vaak. Na een kwartiertje wachten arriveerde de bus, en wonderbaarlijk geen van mijn gedachten bleken overeen te komen. Na ons in de bus gesetteld te hebben al ons snoepgoed uitgestalt te hebben, kon de reis eindelijk naar Massachuttes beginnen. We verlieten de grote veilige stad wat echt een raar gevoel was, we reden Amerika binnen. Na een tijdje was het tijd voor wat eten bij een Mc Donald-achtige tent, Roy Rogers. Een leuke tent waar je alle groenten en wat dan ook zelf op je burger kunt gooien, maar daar had ik niet zoveel zin dus ik nam een salade. De bus toerterde en ik snelde me naar mn plaatsje waar ik eindelijk mn salade kon opeten. Alleeen onder zelfservice verstond Mister Rogers dus ook alles wat je naast sla op je salade wil... Na een paar uurtjes arriveerde we rond 23.00 in Boston en namen we een taxi naar ons hostel. Na ingecheckt te hebben wilden we nog even een biertje drinken in een bar vlak bij het hostel. Dit werd helaas ruw verstoord door de uitsmijter die het (rose) hollandse rijbewijs van Tom niet als legaal beschouwde. Het biertje werd een ijsje (je moet toch wat) en na een kort overleg over wat me morgen zouden gaan doen, gingen we slapen. Na een droge donut en een echte amerikaanse bak koffie, verzamelde we om 10.00 uur voor het hostel om naar Harvard in de wijk Camebridge te gaan, het was koud 59 graden Fahrenheit. Na een niet al te uitgebreidde rondleiding. (Puriteinen vestigde zich rond 1620, 1636 Harvard gesticht doorJohn Harvard en het beeld van John Harvard niet van John is omdat hij al een lange tijd dood was voordat het beeld gemaakt werd) Kregen we vrijkaartjes voor het Fogg's museum, dit museum heeft een kunstcollectie die is opgebouwd van schenkingen van oud-Harvard studenten. Aan de werken te zien veel impressionistische kunst, boer je best goed na je studie op deze university. Een iemand viel echter op, John Winthrop, bijna meer dan de helft van de kunst die weer we hier zagen was van hem. Later kwamen we er ook achter dat zijn familie een belangrijke rol heeft gespeeld in Boston. Na een shirt gekocht te hebben bij de local Harvard shop. Namen we de bus terug en besloten we om langs de Charlesriver richting centrum te lopen, onderweg zagen we nog een jazz optreden in park was iets te koud om relax te gaan zitten luisteren. De freedom trail stond nog op het programma, maar die bewaarde we voor zondag aangezien Marlous (ook stagiair) vanavond aan zou komen. Na een paar Samuel Adamsjes op de kamer en een heerlijk diner in het Italiaanse gedeelte van Boston, haalde we Marlous op. Die avond lekker gestapt in een distcotheek genaamd Pravda. De volgende ochtend moesten we om 11.00 uur uitchecken en brunchte we een beetje brak een donut in het park waar de Freedom Trail van start ging. Deze trail laat je alle monumenten zien die Boston herbergt. Een voorbeeld hiervan is de The Old State House waar door Samuel Adams op het balcon the declaration of peace is voorgelezen. Veel vergane glorie... maar iedereen kent Boston toch ook wel een beetje van de Bosotn tea-party. De als inboorling verklede Bostonians die een aanzienlijke hoeveelheid Engelse thee overboord gooide in de haven van Boston omdat ze geen Engelse belasting meer wilde betalen en de onderdrukkingen zat waren. Kortom de basis van de declaration of independence is hier gelegd. Na een behoorlijk stuk gelopen te hebben kwamen we bij de pier aan, waar we tot onze grote verbazing een grote zooi aantroffen. Geen memorial, geen boot of wat dan ook, alleen een bordje met Boston tea-party op een half vergane pier. Met dit toch wel teleurstellende beeld in ons geheugen zochten we troost bij een chinees restaurant. Na de spullen opgehaald te hebben stonden we netjes te wachten op de bus die maar niet kwam. Na een tijdje kwam een chinees vrouwtje ons ophalen, die ons begeleidde naar een andere vertrekpunt, waar we na een tijdje dringen eindelijk in onze zetels konden plaatsnemen, helaas zonder Tom want die was vergeten een kaartje voor de bus van 18.00 te kopen. Na een tijdje zagen we de vertrouwder wordende skyline van Manhattan. Het weekend was voorbij, tomorrow another day at The Ad Store! ----------------------- 21/05/2004 Even geen patser verhalen over oesters bij de lunch, wijn of belgisch bier. Hier een klein verhaaltje over m'n dagelijks ontbijt en stiekum het gemis naar een knapperig hollands broodje met vlokken... Goedemorgen in NY, Na het eten van een peer, startte ik vanochtend zoals de laatste twee maanden met m'n cereals. Gesuikerde cornflakes, het smaakte niet echt meer, na drie happen had ik eindelijk door wat mij niet beviel aan dit ontbijt en snapte ik waarom die flakes gesuikerd zijn. Karton, elke hap leek steeds meer hier naar te smaken. De kleurige tekenfiguurtje op de pakken leidde mijn aandacht gelukkig af (Leve de Marketing!) en gestaag at ik de soaky flakes op. De melk was wel ok, maar he, wat was dat nou. Deze melk is minder lang houdbaar in New York dan in andere delen van Amerika?! De melkboer bang voor claimerige New Yorkers (foto volgt nog!)? Dat was alweer de laatste hap. Ik pak mijn tas en loop richting de L-train, mischien dan toch nog maar even een donut halen onderweg ----------------------- EUREKA, het is een wonder er is nieuws van Gerard teminste al je mijn mail al niet hebt ontvangen. Onder dit stukje vind je ook het gedeelte wat ik daarvoor heb gemaild. 18/05/2004 Buurman&Buurman bedankt& De aanhouder wint zeggen ze altijd en volgens mij klopt dit ook wel. Na een hevige stalk periode op de dutchboys website zal ik eindelijk weer is wat van me laten horen op deze site wel te verstaan en via deze mail. Ik heb al heel wat mailtjes van jullie gehad, bedankt daarvoor. Het is erg leuk om wat van het thuisfront te horen. Tja het is alweer een tijdje gelden dat ik een algemene mail heb gestuurd, een of andere manier vind ik het leuker om gewoon een mailtje te sturen naar iemand. Hier gaat het goed en ik heb de laatste weken wat Nederlands bezoek gehad. Eind april zijn mijn twee zusjes langsgeweest, dit was m'n eerste bezoek. Eigenlijk zou mijn moeder met mn zusje langskomen, maar mijn moeder werd thuis gehouden door veel pijn in haar rug dat later een hernia bleek te zijn, erg vervelend. Ik vond het erg leuk om aan hun alle dingen te laten zien die ik hier nu doe en hoe ik nou eigenlijk een beetje leef in New york en Brooklyn. Op woensdag kon ik een dag vrij nemen en had ik alle gelegenheid om mijn favoriete plekken, de typische dingen hier en al de toeristische dingen die hier maar zijn te laten zien. Op vrijdag 30 april heb ik ze weer naar het vliegveld gebracht en had ik daarna een heuse koninginnenavond, waar ook Max Westerman aanwezig was, was trouwens niet echt een feestbeest. Op dit feest hebben Ruud en ik een aantal andere nederlandse interns ontmoet en hebben we een erg gezellige avond gehad. De volgende dag kwam Eef aan en eindelijke konden we weer bij elkaar zijn, we hebben een superweek achter de rug. De week hebben we gemixt met touristische dingen zoals Empire State building en lekker wat relaxte dingen zoals het Central Park en het theater (Fame). De week met Eef is voorbijgevlogen en voor we het doorhadden stonden we alweer op het vliegveld en startte de gewone werkweek weer. Dat was vorige week, er was net een drukke periode geweest dus deze week erg rustig, donderdag was er een mike's hard lemonade shooting in NY die we bijgewoond hebben. We hebben zelfs nog gefigureerd in een shot, waar een niet al te lelijke vrouw innig met een felsje mike's danste. De stage gaat trouwens ook supersnel zijn alweer over de helft, tot 9 juli zijn we hier nog bezig, waarna we tot eind juli gaan reizen en we 2 augustus terugvliegen. De stad verveeld nog steeds niet, dit weekend stond in het kader van bruin worden en in het park liggen. Dit is echt super, Central Park met een zonnetje. Wist je dat Central Park nog groter is dan Monaco en is aangelegd rond 1850? Central park heeft verschillende velden, maar de bekendste is wel sheep medow. Dit is een groot grasveld, iets van vier voetbalvelden of zoiets, dat dus dit weekend vol lag met relaxende mensen, waar de fribees je om je oren vliegen en er mannetjes stiekum bier of drankjes verkopen. Openbaar een biertje drinken mag dus niet, we hadden een biertje meegenomen van huis en deze maar omhult met een plastic zakje zodat wij niet werden opgemerkt....umh jaaa. Maar de sfeer is echt super, ik lag lekker een boekje te lezen, en als je soms even om je heen kijkt en je ziet wat wolkenkrabbers dan heb zoiets van o ja ik ben in New York. Zondag hebben onze nederlandse mede-stagiairs uitgenodigd om te bbq'en bij ons. na veel vlees en wat bier, sloot ik dit weekend met een tevreden gevoel af ----------------------- 04/04/2004 Hallo! Hier eindelijk een teken van leven uit New York. Na anderhalve week in een 'green dungeon' (het jeugdhostel) verbleven te hebben, ben ik eindelijk op de plaats van bestemming aangekomen: Brooklyn, New York!!! Gisteravond (maandag) hebben we alle spullen verhuist en heb ik eindelijk al mijn spullen kunnen uitpakken, echt heerlijk! M?n eigen stekkie, een lekker lichte kamer met zelf twee ramen, ja dit schijnt vrij uniek te zijn voor een kamer in New York. Het is nog wel een beetje leeg, maar enkele collega's hadden misschien al enkele spullen voor ons. Maar er staan twee bedden en hebben normaal licht dus dat is al weer een vooruitgang vergeleken met ons jeugdherberg. Na onze aankomst (18 februari) begon voor ons daadwerkelijk het avontuur. Bij aankomst was het stralend mooi weer met een strak blauwe lucht. Vanuit de taxi naderde we Manhattan, en had ik ogen te kort, zo veel gebouwen op zo'n klein stukje grond? Na deze onbetaalbare rit ;) stonden we op de stoep voor het hostel, we waren in New York. Het hostel zoals eerder beschreven was vooral groen, de muren, het plafond de stopcontacten, de verwarming alles was groen! Vonden ze trendy, ach het was maar voor tien dagen maar die duurde toch langer dan we gedacht hadden. De eerste paar dagen hebben we alleen maar rondgelopen in de stad echt ongelooflijk, je blijft  alleen maarnieuwe dingen zien. Na de eerste paar dagen deze overdosis New York city verwerkt te hebben moesten we voor het aanbreken van de eerste werkdag nog een aantal dingen regelen, zoals aanmelden van onze stageprogramma etc.. Na een relaxed weekend, waren we er helemaal klaar voor de eerste werkdag! Spannend, ik had mijn wekkerradio gezet en na gewekt te worden door een nog onbekende New York Radio stapte we redelijk fit uit bed. Op straat was het naar onze mening vrij rustig en in de metro ook al. Tja die verhalen over overvolle metro tijden spits vonden we wel erg overdreven. Toen we uitstapten hing er een klok die zeven uur aanwees, kapot naar onze menig. Maar voor de zekerheid keek Ruud toch even op zn mobieltje, wat ZEVEN UUR! Voor ons nu nog steeds onbekende oorzaak loopt de OERhollandse wekkerradio in 50 minuten naar een uur, zeer vreemd.Na het tweede ontbijt genuttigd te hebben, liepen we naar The Ad Store, een lekker creatief reclamebureau. De rest van de week hebben we kennis gemaakt met het bedrijf en de mensen, erg leuk. Vorige weekend waren we redelijk uitgeput van de nog niet eens zo zware werkdagen. Zaterdag besloten we om naar Ground Zero te gaan het was superweer maar liefst 13 graden met geen zuchtje wind. Omdat ons hostel aan de rand van het Central park ligt, zagen wij hordes joggende, wandelende en skatende Amerikanen aan ons voor bij gaan. Ground zero was ondanks de opbouw erg indrukwekkend, aan de gebouwen naast the Ground kon je nog duidelijk de impact zien. Het uitgaansleven is hier toch wel anders heel veel clubs met hiphop, rap en andere moeilijke muziek.. Maar na een beetje zoeken vind je altijd wel iets wat ok is.. De ultieme tent moet nog steeds gevonden worden, hebben we gelukkig nog even de tijd voor. Vandaag (dinsdag 2 maart) moest ik voor mijn stage volgens mijn collega een beetje nare stageklus uitvoeren. Ik moest naar een studio om een video voor bioscoopketen Loewe (spreekt het uit als Loo)  op te halen, ze waren nog bezig met editten maar dit allemaal was erg leuk om te zien. Maar omdat de klus haast had kon ik met de taxi door Manhattan crossen met echt fantastisch weer. Dit was zo relaxed, kon zo de stad nog beter op mij in laten werken. Eigenlijk helemaal geen verkeerde klus, moest de band op 55nd street op fifth avenue afleveren, enorm gebouw waar onder andere ook Coca Cola gevestigd was. Dit was in vogelvlucht mijn eerste twee weken New York allemaal erg leuk en indrukwekkend. Ik vind het erg leuk dat de website van de Dutch Boys zo goed word bezocht en dat er zo met ons meegeleefd wordt, super! Hoop dat jullie iets van jullie blijven laten horen want ik vind het erg leuke manier om zo een beetje up to date te blijven. Hoop van je te horen en tot snel! Gerard ----------------------- Manhattan en zijn bewoners...(tijd geleden) Hoewel ik door meerdere mensen ben gewaarschuwd voor de onpersoonlijke houding van de New Yorkers, kom ik deze echte New Yorkers nauwlijks tegen. Toen we net waren aangekomen en nog druk aan het zoeken waren naar Avenues en Streets, werden wij binnen een minuut aangesproken door een vrouw. Ze verkondigde meteen dat ze New Yorker was en vroeg welke kant wij opmoesten. On the next corner go left...en weg was ze. Zeker niet zeldzaam want deze hulp werd ons ook aangeboden als we zochten naar een bank, social security office etc... Er zijn alleen twee dingen die de New Yorkers maken waarvoor ik gewaarschuwd was; uniform en haast. Al is de New Yorker parkeerchef maar dan met uniform dan verdwijnt de hulpvaardige houding als sneeuw voor de zon. De tweede, haast, is vooral dus in de ochtend in de subway te vinden, laatst moest ik naar 42nd street. De massa zorgt er voor dat je blijft doorrennen en als je zachter gaat lopen dan word je aan alle kanten gepord en ingehaald. Toch werd ik lachend onthaald door een zwerver die vroeg voor de drukte zijn plaatsje in de metrohal had ingenomen. Lachend en zingend zat hij daar, medelijden met al die rennende gekken.