Harry Haarlem
@: De legende en zijn bende
- 130.37.60.81
(VU)
|
|
Gepost op 25-9-2003 om 11:49 |
| |
De volgende stelling zou ik middels dit topic graag willen verdedigen, namelijk: je moet lui zijn om van het leven te kunnen genieten. Nu veronderstelt voorgaande zin al een activiteit, aangezien er een imperatief instaat. Derhalve zou de stelling beter kunnen luiden: wie lui is, geniet van het leven.
Luiheid is geen bezigheid die je kunt afdwingen, zij zit als vanzelf in ons zoals je ook genietingen niet kunt forceren. Daar vloeit automatisch uit voort dat wie niet lui is, dit ook nooit zal kunnen worden. (Hierbij wil ik terzijde opmerken dat dit uiteraard niet opgaat voor diegenen onder ons die ooit gebukt gingen onder het juk der calvinisme en er uiteindelijk in zijn geslaagd deze van zich af te werpen, waardoor luiheid en genot plotseling in het zicht kwamen; het onmogelijke werd toch mogelijk).
'Andere mensen leven alleen maar, ik vegeteer', zo schreef Cyril Connoly. Hierin ligt medelijden als ook mededogen besloten jegens die mensen die een slaaf zijn van hun activiteiten; de arme ongedurigen die overgeleverd zijn aan hun lot altijd maar bezig te willen/moeten zijn. Zo zou je bijvoorbeeld kunnen beweren dat alle ellendigheid in de wereld niet nodig zou zijn als mensen eens wat meer met hun armen over elkaar zouden (kunnen) blijven zitten. Maar nee, de mensen moeten zo nodig leven en zichzelf onmisbaar maken, hun medemens in de weg lopen en dwars zitten, zichzelf ten onrechte op de voorgrond plaatsen en hun aanwezigheid laten gelden, ze moeten zinloze produkten maken om hun sterfelijkheid te bedwingen of te negeren, maar ze vergeten dat zij in feite kunnen zijn als een bloem, een anemoon bijvoorbeeld, die zonder zich ook maar iets af te vragen, zich richt naar de zon en stilletjes groeit om vervolgens in stilte af te sterven. Ik noem nu een bloem als voorbeeld van verstildheid, maar een nog beter voorbeeld is uiteraard God zelve, die niets doet, niet wil, maar slechts aanschouwt wat Zijn schepping teweeg brengt. Als we als God willen zijn (en wie wil dat niet?), zouden we Hem daarin dan ook moeten volgen.
Een mens zou wat minder moeten existeren, daar komt het eigenlijk op neer. Dagen gespendeerd in vergetelheid en onbeweeglijkheid helpen de wereld misschien niet direct vooruit (de vraag daarbij is ook: moet dat dan, en zo ja, met welk doel precies?), maar wat schuilt er toch een schoonheid in de stilstand der Dingen (en mensen). Nergens zin in hebben, naar niets verlangen, niets willen ondernemen - zonder schuldgevoelens of spijt - is dat niet het hoogst haalbare in dit leven?
Toch stuiten we hiet op een probleem, want is het verlangen naar volledige luiheid niet ook al een onverdraaglijke activiteit? En het streven naar luiheid komt toch vaak tot uiting door middel van activiteit, want lui zijn komt er immers toch vaak op neer dat we wat rondhangen, rondslenteren, werk uitstellen (), mijmeren over van alles en niets, televisie kijken, of op de bank liggen. Dit is niet zozeer een hogere vorm van luiheid, maar eerder een kwestie van luiwammesen. Maar al is dan de hoogte vorm van luiheid voor velen slechts een utopie, het blijft een lovenswaardig streven.
En zo komen wij tot de onvermijdelijke conclusie die stelt dat de mooiste roman de ongeschreven roman is waar zelfs nooit aan begonnen wordt, de allerbeste uitvinding van de mensheid is de hangmat, en de meest belangwekkende oorlog is die oorlog die wij voeren tegen de aandrang die hangmat te verlaten en ons te bemoeien met anderen.
Post Scriptum:
Luiheid blikt de bron onzer creativiteit te zijn, zoniet de ontwikkeling van de huidige beschaving. Immers een ijverig mens loopt heel snel van A naar B, een lui mens bedenkt dat daar best een machine voor gemaakt kan worden, een auto bijvoorbeeld, en besteed de uitgespaarde tijd aan niets doen (=genieten). Zo zou ik nog vele voorbeelden kunnen noemen die ik U zal besparen, feit is dat men pas echt creatief wordt als men absoluut niet van plan is iets te doen. Zo heb ik met een huisgenoot zelfs een methode ontwikkeld om koffie te zetten zonder de (zeer comfortabele) bank te verlaten... Nu nog alleen een hangmat in mn kamer, zucht..
|
|
|
