Onno Bochelmeijer
@: Kunst omdat het stinkt - De
schaduwzijde van creatief talent
- 83.160.8.200
(Marijn Amsterdam)
|
|
Gepost op 1-2-2006 om 18:53 |
| |
Rembrandt, Warhol, Bach, Reve... ze hadden allemaal één ding gemeen: ze stonken. Dit is de verrassende conclusie die getrokken kan worden uit de afgekeurde scriptie van wanna-be-promovendus Onno Bochelmeijer, die via een interne lek bij de Unversiteit van Wageningen in de handen is gevallen van free-lance journalist Arjee Pok.
Onno Bochelmeijer, beroepsmilitair in ruste en hobby-ist van twijfelachtig allooi, meende een gemeenschappelijke noemer te hebben gevonden bij de grote namen uit de kunstwereld; een onfrisse lichaamsgeur en een diep-rottende adem. Bij de oude meesters is deze ontdekking natuurlijk niet opzienbarend; voor 1900 had de mensheid sowieso een broertje dood aan hygiene. Des te opmerkelijker is het dan ook dat namen als Karel Appel, John Lennon en zelfs Dinand Woesthoff in deze scriptie als voorbeeld worden genomen.
Bochelmeijer maakt ook onderscheid in de plaatsen van de ontsproten vuilriekendhed en ziet hierin een parallel met de kunstvorm waar de desbetreffende artiest in excelleert. De stank van de zangers en musici concentreert zich vooral bij de oksels en overige lichaamsholten, terwijl schrijvers juist meer last van zweetvoeten lijken hebben.
Een uiterst gewaagde perceptie, op zijn zachts gezegd. Maar Bochelmeijer, overtuigd van zijn gelijk, heeft zich sindsdien (men schrijve Juni '86) onthouden van elke vorm van wassen en leeft nu afgezonderd (goddank, sic) in een schuur ergens in de kale grasvelden van Lopik, wachtend op zijn meesterwerk.
|
|
|
