Onzin...
Uw gebrabbel & commentaar...

Terug naar onzin

Jacco
@: Whole lotta love 



Score: 9
Stemmen: 5
 




- 198.54.202.194
  (--)
  Gepost op 15-3-2007 om 10:55
  Een dag in Oostende

“Hoe heet je eigenlijk?”, vraag ik met een stem die door mijn pre-orgastische staat de hoogte in getrokken wordt. Op een of andere manier voelt het gepast om zo vlak voor we ons genenmateriaal doen versmelten nog eens te benadrukken hoe kort en oppervlakkig onze voorgeschiedenis is. “Samantha, met t-h.”, hijgt ze over haar schouder. Totaal overbodig denkt ze haar mededeling visueel te moeten onderstrepen door haar halsketting met haar naamplaatje, die al minutenlang irritant tussen haar peervormige borsten bungelt, op haar rug te draaien. Bij deze manoeuvre verliest ze haar evenwicht en valt schuinvoorover met haar hoofd op het kussen. Mijn dampende lid glijdt met een zucht naar buiten en wappert dreigend boven haar roodaangelopen billen. Als een vlaggestok in een noordwesterstorm.

Ik ben zonder enige verwachtingen de dorpskroeg binnengelopen. Ik ken de barman vaag van een gezamenlijk vakantiebaantje op een cruiseschip. Ik mocht hem toen al niet, maar hij is mijn enige aanknopingspunt in dit desolate gehucht en misschien kan hij me verder helpen in de zoektocht naar mijn biologische vader. De kroeg zit stampvol. Er hangt meer testosteron onder het lage plafond dan in een Schotse rugbykleedkamer. De primitieve lichaamsgeur van bronstige mannen mengt zich met tabaksrook en goedkope eau de cologne tot een weeïg makende lucht. Ik had me al eerder door mijn hospita laten vertellen dat ze in dit vissersdorp wel van een borrel houden. Sinds de commerciële visserij hier met hun moderne schepen en enorme sleepnetten aan is komen zetten is het voor de traditionele vissers geen doen meer. Ze hebben hun kansloze concurrentiepositie moeten accepteren en zuipen zich nu van depressie naar delirium. Langs de afgebladderde boulevard liggen ze dagelijks hun roes uit te slapen. Te zat om hun huis terug te vinden. Maar op dit uur gieten ze zich nog in destructief tempo vol met binnenlands gedestilleerd. Hun gelal overstemt de accordeonmuziek uit de krakerig speakers. Happend naar de laatste resten zuurstof worstel ik mezelf richting de toog. Mijn ex-collega is er niet. Eigenlijk best een opluchting. Niet alleen heeft hij de neiging onafgebroken te vertellen over zijn broer, een opmerkelijk simpele vleeshomp die het tot marinier heeft geschopt, maar ik ben hem ook nog geld verschuldigd van een puberaal drankspelletje. Ik elleboog mezelf tussen twee zeebonken aan de bar en bestel een witbiertje. Beledigd door zoveel nichterigheid in hun midden druipen de twee werkloze vissers af naar de andere hoek van de kroeg met hun longdrinks jenever stevig in hun knoestige handen. Ik laat me zakken op een van de twee vrijgekomen barkrukken en neem de clientèle rustig in me op. Dan wordt ik op mijn schouder getikt door een aangeschoten vrouw in een rokje met zebraprint en een decolleté dat uit haar glinsterende bloesje bolt. Ze bazelt iets over haar vader die hier kastelein is en vraagt me ongegeneerd om een mojito. Ze converseert op luide toon met de barvrouw terwijl ze steeds nadrukkelijker haar ingesnoerde borsten tegen mijn oor aandrukt. Vijf consumpties later staat ze op, pakt me bij mijn arm en sleurt me naar buiten. Volgzaam laat ik me haar Fiat Uno induwen. Door verlaten straten rijdt ze me naar een smakeloos ingericht appartementje aan de rand van een industriegebied.

“Sorry”, stamelt ze terwijl ze me vanaf haar hoofdkussen schuldbewust aankijkt. Vreemd genoeg is dit het moment waarop ik het niet meer kan houden. Met drie grote klodders kom ik klaar. Ik zie hoe mijn kleverig zaad van haar roomblanke rug op de satijnen lakens druipt. Haar gezichtsuitdrukking verandert in een verwijtende. “Kon je niet even wachten?!” Ik trek mijn boxershort van mijn enkels omhoog. “Dat zal je leren voor al die jaren apartheid”, zeg ik volledig ongepast. Ik raap mijn kleren bij elkaar en stiefel naar buiten. Te perplex om ook maar een woord uit te brengen kijkt ze me na. In het trappenhuis kan ik een schaterlach niet onderdrukken.


Commentaar:
Eddie Van Halen's skills





  Commentaar gegeven op 15-3-2007 om 11:4
  dit lijkt wel over de Duiventil of 't Wachtje te gaan

www puntertje





  Commentaar gegeven op 10-5-2007 om 11:30
  Een schitterende aanklacht tegen de demoraliserend hedendaagse maatschappij. Op momenten vertoont het verhaal krachtige en pure vormen van schone depressie, een ware vorm van de zevende kunst.

 Naam:
 Je commentaar:

©2004-2024 ISOS crew